Είναι ένα κείμενο του φίλου Κώστα Μπράτση, επαγγελματία ψαρά αλλά και ευαισθητοποιημένου ανθρώπου της θάλασσας, μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής της Κίνησης Πολιτών "ΜΑΛΙΑΚΟΣ SOS", που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΚΑΜΕΝΑ ΒΟΥΡΛΑ"
«Κώστα να σε πουν και σε μένα να μοιάσεις», είπε ο παππούς όταν γεννήθηκα και με πρωτοκράτησε όλο καμάρι στα χέρια του. Ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, έπιασε σε όλα η ευχή του. Πάνε στο βρόντο όλα τα όνειρα των άλλων για σπουδές και μεγαλεία. Ένα κομμάτι ψωμί και τυρί και βουρ στη θάλασσα.
Στην απόγνωση βουτηγμένη η έρμη η μάνα κάποια στιγμή δεν περνούσε πια και ο λόγος της – θέλοντας και μη, το αποδέχτηκε. Πριν μου αγοράσει την πρώτη βάρκα μου ο παππούς, με τη σοφία που κουβαλούσαν τα χρόνια του, είπε τούτα τα λόγια που δεν τα ξέχασα ποτέ :
«Μόνο αυτό σου λέω. Αν γίνεις ψαράς, ποτέ δεν θα μάθεις το σπίτι του συμβολαιογράφου» εννοώντας φυσικά πως απ’ τη θάλασσα προκοπή δε βλέπεις.
Όμως παππού τα πράγματα άλλαξαν. Πολλά χρόνια μετά, έμαθα που μένει κι αυτός. Μου το ‘δειξε η τράπεζα, σαν θέλησα να μεγαλώσω τη μικρή μου βάρκα. Τώρα πια έχω καϊκι, οικογένεια και όνειρα, όνειρα ταπεινά δε λέω, να, ας πούμε να μεγαλώσω κι εγώ τα παιδιά μου όπως όλος ο κόσμος και να’μαι περήφανος πως τίμια από τη θάλασσα, τα κατάφερα.
Σήμερα όμως παππού, καθισμένος στο καϊκι, σου γράφω λόγια απόγνωσης. Πλάι μου κολυμπούν ψάρια ζαλισμένα, ανάμεσα σε πολλά άλλα νεκρά. Μαζί τους και τα όνειρά μου στροβιλίζονται αδέξια και βουλιάζουν κι αυτά παρέα. Κοιταζόμαστε με τον συνάδελφο απέναντι αμίλητοι. Τρία παιδιά εγώ, τέσσερα αυτός. Ποιος να πει λόγια παρηγοριάς σε ποιον;
Τις πρώτες μέρες ακούγαμε για Ανθήλη, Αγία Τριάδα, ε…τοπικό φαινόμενο λέγαμε, συμβαίνει κάθε τόσο. Κι όμως. Ήταν η φωτιά στο σπίτι του γείτονα. Ακόμα κι όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα νεκρά ψάρια εδώ, δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως θα μας βρουν χειρότερα. Και τα χειρότερα παππού, δεν είναι η γενιά του γόνου, που χάθηκε. Είναι πολύ νωρίς για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος.
Είναι οι μάνες, οι «γεννήτορες» που άρχισε να ξεβράζει η θάλασσα, είναι τα ήδη υπάρχοντα αυτά, που αν εκκολαφθούν, θα ψοφήσουν κι αυτά.
Ποια είδη είναι αυτά που θα επιβιώσουν και με τι θα τραφούν; Και αν γίνουν κανίβαλοι αναγκαστικά για να επιβιώσουν, τι αρρώστιες θα τους προκύψουν; Και αν η θνησιμότητα αυτή δεν περιοριστεί μόνο στα ψάρια, αλλά επεκταθεί και στη χλωρίδα της θάλασσας;
Τι θα γίνει με τα λιβάδια της Ποσειδωνίας, της μπρέτας, αυτά που φιλοξενούν τα αυγά των ψαριών και παράγουν μεγάλες ποσότητες οξυγόνου; Αν αυτά «νεκρώσουν» τι θα συγκρατεί το έδαφος του βυθού;
Διάβασα παππού εκθέσεις Ινστιτούτων, Πανεπιστημίων, όλα λέει αρνητικά, για τοξικότητα στο νερό και στα ψάρια. Μου λένε τι δεν φταίει. Δεν μου λένε τι φταίει. Είκοσι μέρες μετά και ακόμα πηγαίνουμε στα τυφλά και στα «μήπως». Και το κακό προχωρά ανατολικά, μπορεί και βόρεια και ένας θεός ξέρει που και πότε θα σταματήσει.
Εκείνο που ξέρω και σου υπόσχομαι παππού, είναι πως ακόμα κι αν από αύριο είμαι ένας πρώην ψαράς, ακόμη κι αν το πρόβλημα προήλθε από φυσικά αίτια, θα παλέψω πιο πεισματικά από πριν, αυτά τα έρμα τα ποτάμια και οι χείμαρροι να πάψουν πια να είναι αποδέκτες μπάζων, σκουπιδιών, αποβλήτων εργοστασίων και χαβούζες του κάθε ασυνείδητου, τα ποτάμια και οι σούδες αποδέκτες μπουκαλιών φυτοφαρμάκων με ετικέτες «Προσοχή! Εξαιρετικά τοξικό για τους υδρόβιους οργανισμούς».
Με τις μικρές δυνάμεις που έχω, θα σταθώ απέναντι στο κράτος που ολιγωρεί εκνευριστικά στις διαγνώσεις των προβλημάτων, που συνεχίζει απαθέστατο έργα που θεωρούνται τουλάχιστον ύποπτα, που καθησυχάζει ανήσυχους πολίτες και συνειδήσεις. Και αυτά παππού, γιατί με θύμωσαν πολύ και δεν έχω τίποτα πια να χάσω.
Και αυτά φίλε Δημήτρη, γιατί «φοβάμαι γι’ αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα», γιατί δεν παζαρεύω πια τα όνειρά μου, γιατί ακόμα κι αν γίνουν εφιάλτης, θα διεκδικήσω το δικαίωμα να επιλέξω εγώ τους τίτλους του ΤΕΛΟΥΣ.
Φιλικά, Κώστας
1 σχόλιο:
Κύριε Κώστα Μπρατση συγκινητικό το γράμμα σου , αλλά κύριε Μπρατση δεν μου λέει τίποτα και ξέρεις γιατί ,γιατί όσο τα δίχτυα σου έβγαζαν μεροκάματο με την αδιαφορία σου επέτρεπες στον κάθε ρυπαντή του Μαλιακου να χορεύει στη πλάτη σου ,αδιαφορούσες σιωπώντας σε κάθε καταγγελία για ρυπενουσες τον Μαλιακο βιομηχανίες ,που να βρεις χρόνο για να ασχοληθείς , οι ανάγκες σε κυνηγούσαν ,οι τράπεζες , τα δάνεια σου την είχαν στημένη κάθε τέλος του μήνα .
Όταν μέσα από blogs του νομού δημοσιευόντουσαν φωτογραφίες και καταγγελίες μερικών γραφικών , τότε , δικαιωμένων δυστυχώς σήμερα κύριε Μπρατση τι έκανες ,τίποτα , είπαμε το μεροκάματο σε κυνηγούσε , σήμερα είσαι σε απόγνωση .
Το ίδιο ισχύει για πολλούς ακόμα που πέρναγαν στα πεταχτά όλες της καταγγελίες για ρύπανση ,ελπίζω η καταστροφή που βρήκε τον Μαλιακο και κινητοποίησε κατόπιν εορτής τόσους ανθρώπους να κρατήσει σε εγρήγορση συνειδήσεις .
Ένας γραφικός.
Δημοσίευση σχολίου